In dit boek beschrijven de auteurs de periode van circa twaalf jaar waarin ze pleegzorg verleenden aan voornamelijk pubers. Ook komen diverse pleegkinderen zelf aan het woord. De auteurs beschrijven hoe ze in aanraking kwamen met de sector jeugdzorg, hoe ze eerst weekend-pleegouders werden en hoe ze al snel in het kader van crisisopvang (ook forensische opvang) pubers opvang boden in hun woonboot in het hartje van Amsterdam. Ze waren aangesloten bij Spirit, een organisatie voor jeugdzorg. In het boek wordt duidelijk hoe complex en uitdagend het bieden van deze opvang is en hoe ze ondanks alles bleven geloven en bleven zorgen voor hun pleegkinderen. Het boek is voor iedereen interessant om te lezen, maar vooral voor hen die zelf pleegouder zijn, in een jeugdinstelling werken of ambulant begeleider zijn.

Ontroerend, verrassend, en ontwapenend. Maar ook treurig, schrijnend en confronterend. Een boek vol sprekende verhalen en mooie anekdotes over crisispleegzorg. Het boek heeft ook een diepere laag. Over hoe betekenisvol het pleegouderschap kan zijn, en hoe dringend onze maatschappij op zoek is naar gezinnen die hun huis (of boot) en hart openstellen voor deze kwetsbare kinderen.

Laat maar komen” is een fascinerend boek. Het geeft inzicht in wat pleegzorg nu eigenlijk is. We leren over de motieven van de pleegouders. Soms wordt ook onszelf een spiegel voorgehouden. Het boek inspireert. Misschien kan deze verhaling dienen als hulpmiddel bij het opleiden van nieuwe pleegouders. Misschien is het zelfs voor “normale” ouders een interessant boek met opvoedkundige tips (al zul je die er wel zelf uit moeten halen).

Maar boven alles is “Laat maar komen” een pleidooi voor het leggen van echt contact. Voor het zien van de ander, zonder vooroordelen. Voor oprechte aandacht. En dat is mooi.