De achtertuin van Rotterdam
Het Kralingse Bos door de jaren heen
Maandagmiddag 10 juli 1911 hakte de gemeenteraad de knoop door. Rotterdam kreeg een park, groot genoeg om het tekort aan groen in de grauwe havenstad te compenseren. Geen landschapspark voor de elite, betoogden jonge ontwerpers vurig, maar een waar gepicknickt en gevoetbald kon worden. Een park voor arm en rijk, voor jong en oud. Veel Rotterdammers waren betrokken bij de aanleg die er een van lange duur was; pas in 1950 werd het Kralingse Bos permanent opengesteld. Een betrokkenheid die nooit is verdwenen.
De achtertuin van Rotterdam gaat over die mensen. Over plannenmakers en architecten, greppelgravers en padenaanleggers en rijke Rotterdammers die er met hun neus bovenop zaten. Het gaat over boswachters, over Min van de Molens die de broek aan had en bezoekers die in opstand kwamen als hún bos ‘bedreigd’ werd. Het gaat over wat er nog steeds is. De bijzondere clubgebouwen en de villa’s om de elite binnenboord te houden. En het gaat over wat verdween. De tamme eekhoorns, de boswachter op de fiets, en de paling in de plas, de enige die koningin Wilhelmina wenste te eten.
Martine van Rooijen (1961) is Neerlandica en schrijft boeken waarbij het draait om de verhalen van mensen die niet zo makkelijk voor het voetlicht komen. Om haar hoofd leeg te maken en schrijverskwalen te voorkomen, wandelt ze bijna dagelijks in het Kralingse Bos.
www.ad.nl/rotterdam/het-kralingse-bos-werd-ooit-aangelegd-voor-de-elite-maar-dit-bos-is-er-echt-voor-iedereen~adf5c64c/